Jedna z kluczowych postaci w muzyce I połowy XX wieku. W latach 1904–1909 Berg studiował pod kierunkiem Arnolda Schönberga, a relacja ta okazała się brzemienna dla jego dalszego rozwoju artystycznego. Przez całe życie pozostawał głęboko związany z Wiedniem. Jako kompozytor odznaczył się dążeniem do integracji techniki dwunastodźwiękowej z wyrazistą ekspresją, tworząc dzieła, które były jednocześnie rygorystyczne pod względem technicznym i głęboko poruszające.
Przełomowym dziełem w karierze Berga była opera Wozzeck (1925), której trzy akty zostały skonstruowane przy użyciu ścisłych form muzycznych. Ich struktura muzyczna odzwierciedla treść dramatyczną, a zastosowane formy i motywy symbolizują stany psychiczne postaci. Do kluczowych kompozycji Berga należą też Kammerkonzert i Lyrische Suite. W strukturach dźwiękowych tych kompozycji zakodowane zostały odniesienia autobiograficzne związane z życiem uczuciowym i zawodowym kompozytora (np. inicjały, litery nazwisk, liczby). Niedokończona opera Lulu była z kolei pierwszą operą dwunastotonową, w której Berg wykorzystał serie pochodne od podstawowych szeregów dwunastodźwiękowych i motywy przewodnie. Jego ostatnie dzieło, Koncert skrzypcowy (pamięci Manon Gropius, córki Almy Mahler) oparte zostało na serii o szczególnej „trójdźwiękowej” budowie, która umożliwiła wprowadzenie diatonicznych odniesień do konkretnych dzieł (karyncka pieśń ludowa i Bachowska harmonizacja chorału Es ist genug) lub gatunków (ländler i walc wiedeński).
– wspomniał o tym w odpowiedzi na ankietę „Muzyki”. Sam siebie uważał za przedstawiciela pokrewnej Bergowi orientacji twórczej, zaliczając go do grupy kompozytorów dążących „do objęcia dwunastotonowością wszystkich starych i nowych środków wyrazu” (J. Koffler, Arnold Schönberg, ,,Orkiestra” 1934 nr 12, s. 188). Po niespodziewanej śmierci Berga, w noc poprzedzającą wigilię Bożego Narodzenia 1935 r., Koffler opublikował krótki nekrolog, w którym nazwał go „wielkim, szlachetnym i uczynnym przyjacielem” („Orkiestra” 1936 nr 1, s. 15). Nie ma wprawdzie dowodów głębszej zażyłości między nimi, ale to zapewne Bergowi, jako członkowi jury, Koffler w dużej mierze zawdzięczał wprowadzenie do programu festiwalu MTMW w Oksfordzie (1931) swego Tria smyczkowego op. 10. O stosunku Kofflera do Berga wiele mówi także to, że swemu jedynemu synowi, urodzonemu w 1936 r., nadał na imię Alban.