W 1929 r. Koffler wysłał mu swoje 15 Wariacji na fortepian op. 9 z prośbą o opinię, a Schönberg w odpowiedzi stwierdził, że ich autor jest „dobrze zorientowany w przetwarzaniu 12 tonów” i że wariacje są „bardzo dobre”. Polski kompozytor traktował Schönberga wręcz jak mentora, nazywając go w liście z 1929 r. „jedyną osobą na świecie, do której mam bezgraniczne zaufanie”. Koffler był też zaangażowany w propagowanie twórczości Schönberga, organizując we Lwowie koncerty poświęcone jego muzyce i wygłaszając wykłady o jego dokonaniach. W 1934 r., z okazji sześćdziesiątej rocznicy urodzin Schönberga, napisał artykuł pt. Drei Begegnungen, w którym zdał relację ze swojej fascynacji i wyraził pragnienie osobistego spotkania z mistrzem. Najprawdopodobniej jednak takowe nigdy nie nastąpiło. Udało się za to Kofflerowi, zgłoszeniem niezależnym od propozycji narodowych sekcji, wprowadzić do programu festiwalu MTMW w Pradze Schönbergowskie Variationen für Orchester op. 31.