Studiował w konserwatorium w Pradze m.in. pod kierunkiem Aloisa Háby (1925–1927) i ukończył prowadzony przez niego kurs muzyki ćwierćtonowej. Po powrocie do Lublany pracował jako profesor w konserwatorium, a później w tamtejszej Akademii Muzycznej. Odegrał wówczas kluczową rolę w rozwoju estetycznych trendów w słoweńskiej muzyce artystycznej międzywojnia. Zaszczepił w swoich uczniach, nazywanych „Ostercjanami”, ambicję poszukiwania modernistycznych środków wyrazu, zachęcał ich do tworzenia nowoczesnych dzieł. Działał także jako krytyk muzyczny i dziennikarz – pisał m.in. eseje i recenzje dla czasopisma „Zvuk”.
Był kompozytorem o idiosynkratycznym języku muzycznym, czerpiącym z neobaroku, neoklasycyzmu i ekspresjonizmu, a także z idei muzyki atonalnej i tzw. stylu atematycznego – propagowanego przez Hábę sposobu rozwijania melodii bez wprowadzania powtórzeń i transpozycji motywów. Jego utwory były wykonywane na festiwalach MTMW (1934, 1935, 1938, 1939), był ponadto członkiem międzynarodowego jury festiwalu w Paryżu (1937). Osterc był postępowym, lewicującym intelektualistą, a światopogląd ten najsilniej przejawiał się w jego twórczości chóralnej, podejmującej tematykę społeczną.
To w liście Kofflera do Osterca z listopada 1936 r. pojawia się jedna z pierwszych wzmianek o synu Kofflera – Albanie. Koffler wywarł wpływ na poszerzenie kontaktów Osterca w świecie nowej muzyki, który dzięki niemu poznał takie postaci, jak dyrygenci Grzegorz Fitelberg i Fritz Mahler, a także argentyński kompozytor Juan Carlos Paz.
Koffler przesyłał Ostercowi partytury kompozytorów polskich, w tym Karola Szymanowskiego, pod koniec 1936 r. czynił też starania, by w Filharmonii Lwowskiej zorganizować koncert muzyki jugosłowiańskiej. Osterc z kolei usiłował, niestety bezskutecznie, wprowadzić 4 pieśni francuskie Kofflera do programu festiwalu MTMW w Paryżu (1937). Listy Kofflera do Osterca znajdują się w zbiorach Biblioteki Narodowej i Uniwersyteckiej w Lublanie.