Lecz źle jest muzykowi – to jest rzecz przyjęta,
Gdy swego specjalnego nie ma recenzenta,
Bo krytyk to jest człowiek, co jest zawsze w stanie,
Krytykować nie sztukę, lecz jego wyznanie
Więc ci przydam człowieka, co w tej samej „Chwili"
Każdy twój dźwięk pochwali, życie ci umili,
I w swej pieczy mieć będzie twój najlżejszy ton
I tak został stworzony krytyk Alfred Plohn.
(Łątki Lwowskie. Trzy akty – Ludziom na złość. Napisało pięciu, Lwów 1924, s. 74).
Edukację muzyczną odbył w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego, kształcąc się pod kierunkiem Stanisława Niewiadomskiego i Maurycego Wolfsthala, a następnie w Szkole Gry na Fortepianie Teodora Pollaka we Lwowie.
W latach 1918–1921 pełnił też funkcję sekretarza redakcji „Gazety Muzycznej” prowadzonej przez Stanisława Niewiadomskiego. Współpracował ponadto z pismami niemieckimi i austriackimi, jak np. „Die Musik”. Szczególnie znacząca była jego rola w środowisku żydowskim – w 1919 r. współtworzył Żydowskie Towarzystwo Muzyczne we Lwowie, którego następnie został długoletnim prezesem. Był autorem Szkoły gry na mandolinie (1911), Praktycznej szkoły gry na gitarze (1912), Szkoły gry na cytrze (1914).
Kofflera z Plohnem łączyło zaangażowanie w życie kulturalne miasta – w listopadzie 1929 r. obaj zasiadali np. w Komisji Artystycznej Żydowskiego Chóru Akademickiego i z pewnością nie była to jedyna okazja do współpracy. Co więcej, publicystyka Plohna wielokrotnie dotyczyła Kofflera i jego utworów. Ten właśnie Plohn był autorem istotnych podsumowań osiągnięć kompozytora i omówień warsztatu twórczego, które opublikował w 1931 r. na łamach „Chwili”, a w 1933 r. – wydawanego w Berlinie „Signale für die musikalische Welt”.