Kształcił się w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie oraz w Wiedniu pod kierunkiem Josepha Marxa i Albana Berga. W latach 1920–1923 grał na altówce w orkiestrze Teatru Miejskiego we Lwowie. W 1931 r. uzyskał doktorat z muzykologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Działał jako prelegent w Polskim Radiu oraz recenzent muzyczny. Publikował na łamach warszawskiego „Kwartalnika Muzycznego” (fragment pracy doktorskiej o harmonice Edvarda Griega), a także wydawanych we Lwowie „Lwowskich Wiadomości Muzycznych i Literackich” i w miesięczniku „Szopen”. Ponadto pisał dla „Orkiestry (1932–1936), w tym dwukrotnie na tematy dotyczące radia.
W 1934 r. w wydawanej w Warszawie „Muzyce Polskiej” opublikował obszerną recenzję kantaty Die Liebe op. 14 Józefa Kofflera. Poza uznaniem dla techniki kompozytorskiej, Freiheiter pisał: „podziwia się u Kofflera głęboko przeżyte nastroje, malujące mistyczne tło dzieła”. Zaliczył też kantatę do „najcenniejszych dzieł poważnego kompozytora” (J. Freiheiter, Józef Koffler, „Miłość“. Kantata na głos, klarnet, altówkę i wiolonczelę,„Muzyka Polska” 1934, z. 1, s. 74–75). W 1935 r. na łamach tego samego czasopisma Freiheiter pisał o Triu smyczkowym op. 10, a następnie o 15 wariacjach op. 9a.
Z kolei w 1936 r. w warszawskiej „Muzyce” Freiheiter omówił życie i twórczość Kofflera (trzecie takie omówienie na łamach prasy polskiej). Ze względu na bliskie relacje obydwu lwowskich muzykologów można założyć, że tekst Freiheitera powstał przy wsparciu merytorycznym Kofflera. Freiheiter rozpoczął od stwierdzenia, że Kofflera zaszufladkowano jako kompozytora stosującego technikę 12-tonową, dodając: „Zagadkowość tego napisu wystarcza, aby działać odstraszająco”. I dalej:
Po ukończeniu studiów, które dały mu gruntowne opanowanie rzemiosła, poznał Koffler, że przyjdzie mu teraz szukać nowej drogi, że dążyć musi do znalezienia jakiejś nowej zasady, która by zastąpić mogła wyczerpaną już harmonikę funkcyjną.
Jako jedyny Freiheiter dostrzegł też związek muzyki Kofflera z estetyką neoklasyczną (była to wówczas opinia odosobniona, zob. Maciej Gołąb, Józef Koffler i Szkoła Wiedeńska, „Muzyka” 1996, nr 2, s. 5). Freiheiter konkludował: „Styl dotychczasowej twórczości Kofflera charakteryzują następujące momenty: faktura polifoniczna, zwięzłość języka, zwarta, muskularna forma” (J. Freiheiter, Józef Koffler, „Muzyka” 1936, nr 7/12, s. 85–86).