Kształciła się w zakresie gry na fortepianie w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. W 1929 r. ukończyła studia z zakresu muzykologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, broniąc pracę O harmonice Aleksandra Skriabina. Następnie wykładała przedmioty teoretyczne w Lwowskim Konserwatorium Muzycznym im. Karola Szymanowskiego (od 1930 do ok. 1937). Pełniła także obowiązki sekretarza w lwowskim oddziale Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (1930–1933).
Prowadziła działalność popularyzatorską, m.in. wygłaszała we Lwowie odczyty o muzyce. Do pionierskich prac Lissy należała Muzyka i film (Lwów 1937). Publikowała w szeregu czasopism, w tym trzykrotnie na łamach „Orkiestry” w latach 1932–1934 (Legenda i rzeczywistość maszyny mówiącej, Nowe instrumenty, Tzw. „kicz” w muzyce”) i dwukrotnie na łamach „Echa” w 1936 r. (Dlaczego powinniśmy kształcić nasze dzieci w muzyce?, Radio a kultura muzyczna).
Już przed 1939 r. sympatyzowała z ruchem komunistycznym. Podczas pierwszej okupacji sowieckiej w utworzonym wówczas Lwowskim Państwowym Konserwatorium otrzymała docenturę oraz stanowisko dziekana dwóch wydziałów: Kompozytorskiego i „Muzykoznawstwa” (1940–1941). W 1940 r. brała udział w zjeździe Związku Kompozytorów Radzieckich w Kijowie. W czerwcu 1941 r. uciekła w głąb ZSRR. W 1947 r. wróciła do Polski. Uzyskała habilitację na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1948 r. zorganizowała Zakład (później Instytut) Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, którym kierowała w latach 1948–1975.