Iwonicz - Józef Koffler

Iwonicz, szpital uzdrowiskowy „Excelsior", 1937 (Polona)

Iwonicz

(szpital uzdrowiskowy „Excelsior")

Przyjmuje się, że zdrowotne zastosowanie iwonickich wód odkrył w XVI stuleciu Wojciech Oczko – lekarz nadworny króla Stefana Batorego.

Iwonicz, źródla Józefa, Karola i Amelii (Polona)

W latach 1930–1939 uzdrowisko w Iwoniczu doświadczyło dynamicznego rozwoju. Powstawały nowe pensjonaty i nowoczesna infrastruktura: poczta, liczne sklepy, restauracje i połączenia kolejowe z głównymi miastami Polski, w tym ze Lwowem. Od 1923 r. w Iwoniczu działała Komisja Zdrojowa, która koordynowała działalność leczniczą i hotelarską, zarządzając funduszem kuracyjnym.

Sanatorium „Excelsior” otwarte zostało w lipcu 1931 r., po wielu latach budowy. Było pierwszym w historii Iwonicza i jednym z pierwszych w Polsce obiektem stanowiącym własność społeczną oraz obsługującym kuracjuszy przez cały rok. Pacjentami „Excelsioru” byli chorzy ubezpieczeni w Związku Kas Chorych oraz pacjenci prywatni.

Obiekt posiadał 220 miejsc noclegowych. Miał pełną infrastrukturę medyczną i techniczną.

Iwonicz, szpital uzdrowiskowy „Excelsior", 1937 (Polona)

Posiadał własne zasilanie elektryczne i gazowe, zakład przyrodoleczniczy, pracownię rentgenowską, salę operacyjną, gabinety lekarskie i zabiegowe oraz zaplecze socjalno-techniczne, takie jak pralnia, warsztaty i chłodnie. Innowacją była oczyszczalnia ścieków, a na piętrze urządzono solarium – wyjątkowe w skali europejskich uzdrowisk.

W „Excelsiorze” Józef Koffler przebywał na kuracji leczniczej przynajmniej dwukrotnie, w 1935 i 1937 roku. W 1937 r. spędzał część urlopu z Adamem Mitschą. Najprawdopodobniej leczył artretyzm. Zapewne korzystał nie tylko z dobrodziejstwa lokalnych wód (do picia i kąpieli leczniczych), ale służyło mu też doskonałe powietrze, wysoko nasycone jodem i bromem.