Przeznaczona na głos, klarnet, altówkę i wiolonczelę kantata ukończona została 12 kwietnia 1931 r. we Lwowie, a rok później wydana przez Universal Edition. Powstała do tekstu trzynastego rozdziału pierwszego listu św. Pawła do Koryntian i jest uznawana za jeden z najważniejszych i najbardziej wartościowych utworów Kofflera. Pierwotna, niemiecka wersja językowa oparta została na przekładzie Martina Lutra. 

Kompozytor operuje tu wyrafinowaną techniką dwunastotonową, której detale odsłonił Jerzy Freiheiter w swym omówieniu utworu napisanym dla „Muzyki Polskiej” (Sprawozdania z współczesnej literatury polskiej, „Muzyka Polska” 1935 nr 8).

Na szczególną jego uwagę zasłużyły środki pozwalające rozdzielać serię-temat pomiędzy poszczególne partie z wykorzystaniem jej odpowiednich transpozycji oraz tzw. postaci zwierciadlanych. Zauważał jednak przy tym kwestie najistotniejsze, podkreślając:

[…] przy żelaznej konsekwencji, z jaką kompozytor, doskonale znający „rzemiosło", przeprowadza szereg podstawowy […] podziwia się u Kofflera głęboko przeżyte nastroje, malujące mistyczne tło dzieła (np. wstęp i temat wariacji), czasem wręcz — mimo prawdopodobnego protestu twórcy! — „romantyczne” miejsca (np. kantylena klarnetu przy słowach „A miłość zginąć nie może”), a obok tego jędrność i plastykę rytmiczną (np. 1 wariacja w I części, temat fughetty), wraz z niezawodnym wyczuciem barw i możliwości kolorystycznych małego aparatu instrumentalno-wokalnego; nie są one jednak celem dla siebie, lecz służą głównie uwypukleniu linii, a ponad tym — idei dzieła.