Składa się z pięciu części i została zadedykowana Karolowi Szymanowskiemu, największemu autorytetowi w polskim środowisku muzycznym okresu międzywojennego. Ten – choć nie podzielał estetycznych fascynacji Kofflera – deklarował głęboki szacunek dla jego dokonań. Każda z części utworu oparta jest na oddzielnej serii dwunastodźwiękowej, natomiast całość odczytać można jako zaawansowane studium możliwości technicznych dodekafonii w ramach inspirowanej tradycją klasyczną formy, dalekiej jednak od wszelkiej konwencjonalności. Skrajne części tej „niby-sonaty” mają wprawdzie budowę repryzową, ale pozbawione są cech przetworzeniowych. Druga część to dwugłosowa fughetta o motorycznej rytmice, natomiast część trzecia i czwarta nawiązują do polskich tańców – poloneza i oberka, co można ewentualnie odczytać jako próbę „zastąpienia” tanecznych sekcji cyklu sonatowego ich narodowymi odpowiednikami.