W 1920 r. został mianowany pełniącym obowiązki rabina Synagogi Postępowej we Lwowie. Otrzymał wykształcenie w chederze, studiował u rabina Szulima Gabela w Brzozowie, rabina Gedalji Schmelkesa w Przemyślu i innych nauczycieli. Już w młodym wieku przyswoił sobie wielką wiedzę talmudyczną. W 1903 r. ukończył państwowe gimnazjum w Sanoku i wstąpił do seminarium rabinackiego w Wiedniu, gdzie studiował również filozofię na Uniwersytecie. Tamże, w semestrze letnim 1907 r. uczęszczał na zajęcia z muzykologii u Guidona Adlera.
Po ukończeniu studiów przyjechał do Lwowa i został zatrudniony jako nauczyciel religii w gimnazjum. W latach 1914–1915 pozostał we Lwowie, a następnie dołączył do grona wykładowców lwowskiej szkoły dla nauczycieli studiujących Torę. W latach 1917–1918 był rabinem wojskowym w armii austriackiej. Po wojnie wrócił do Lwowa i uczył w gimnazjach.
Był autorem szeregu prac naukowych, m.in. rozprawy O etyce Talmudu (Lwów 1922). Aktywnie działał w Stowarzyszeniu Humanitarnym „Leopolis”, które stanowiło część międzynarodowego Niezależnego Zakonu Synów Przymierza (Independent Order B’nei B’rith).