http://polona.pl/item-view/62489e00-96bd-456d-8a04-0a69b3c1cd2b/0/f2bb9b79-f608-46c7-8559-8ff48312fa4a
Kształciła się w zakresie gry na fortepianie w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, uczęszczając do klasy Viléma Kurza. Studiowała muzykologię na Uniwersytecie Lwowskim (od 1912 r.) oraz przez jeden semestr na Uniwersytecie Wiedeńskim (w 1915 r.). W 1929 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, broniąc pracę O harmonice Claude’a Debussy’ego.
Od ok. 1932 do ok. 1937 r. wykładała przedmioty teoretyczne w Lwowskim Konserwatorium Muzycznym im. Karola Szymanowskiego. W latach 1930–1933 była początkowo wiceprezesem, a od 1931 r. prezesem lwowskiego oddziału Towarzystwa Muzyki Współczesnej. Choć publikowała w szeregu czasopism (m.in. jako stały recenzent „Gazety Lwowskiej”), w tytułach redagowanych przez Kofflera jej teksty ukazywały się sporadycznie. W 1933 r. opublikowała artykuł na łamach „Orkiestry” (Muzyka instrumentalna w XVII i XVIII wieku), a w 1936 r. w „Echu” (Dlaczego powinniśmy kształcić nasze dzieci w muzyce?).
W 1936 r. między Kofflerem i Łobaczewską nawiązał się na łamach prasy spór publikowany w przemyskiej „Orkiestrze” i warszawskiej „Muzyce”. Koffler krytykował poglądy Łobaczewskiej, która łączyła twórczość Albana Berga z lewicowym kierunkiem w muzyce. Koffler bronił autonomii muzyki i jej wolności od skojarzeń politycznych.
W latach 1940–1941 Łobaczewska podobnie jak Koffler znalazła zatrudnienie w Lwowskim Państwowym Konserwatorium. W 1944 r. zamieszkała na stałe w Krakowie, w 1945 r. zostając wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, a następnie jej rektorem (1952–1955). W 1949 r. uzyskała habilitację i w 1951 r. zaczęła prowadzić zajęcia także w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, którym w latach 1954–1963 kierowała.