Alles durch M. O. W – balet w jednej odsłonie na dwa głosy solowe (sopran i baryton), chór mieszany i orkiestrę do tekstu Alfreda Rusta op. 15 (1932)
Rękopis: nieznany
Wydanie: druk wyciągu fortepianowego w AdK. Sygn.: Sno 1450-Kasten
Prawykonanie: bran danych
Części: Einleitung, Choral und Jazz., Chanson mit Chor, Solo und Chor, Pantomime und Chor, Chor und Duett, Pantomime, Soli und Chor, Grosser Tango – Soli und Chor, Tanz der Paare – Chor, Grosse Orchesterfuge, Pantomime, Chor, Finale
Nie tyle jednak ze względu na cechy muzyczne, ile na enigmatyczną historię swego domniemanego wykonania. O ile tuż po sukcesie Tria smyczkowego na festiwalu MTMW prasa, zarówno polska, jak i niemieckojęzyczna, donosiła, że Koffler takie dzieło komponuje (pisał o tym np. „Der Wiener Tag” 12 VIII 1931 r.), a także zapowiadała wystawienia na scenach Lwowa, Berlina, Wrocławia, Wiednia i Essen, o tyle nie znaleziono żadnych dowodów, że do tego doszło.
Pisano nawet, że „Valeria Kratina zaprezentuje światową premierę «I. K. C», spektaklu na taniec, dwa głosy solowe i chór mieszany […], w którym po raz pierwszy zastosowano zupełnie nowe połączenie śpiewu i tańca z głośnikami i projekcją filmową”. Całość miała przebiegać pod kierownictwem Adama Dołżyckiego, a na wieczór zaplanowano także premiery polskie Gianniego Schicchiego Pucciniego i Baby in der Bar Wilhelma Grosza. Do takiego wieczoru nie doszło, a premiera utworu Kofflera odbyła się najprawdopodobniej dopiero w XXI stuleciu w Warszawskiej Operze Kameralnej, kiedy to na podstawie zachowanego wyciągu fortepianowego przygotowano orkiestrację (Edward Pałłasz) i nowe libretto utworu (Joanna Kulmowa), wykonując całość pod tytułem Matrimonio con Variazioni (premiera: 22 maja 2009, reż. Romana Agnel).
Oryginalne dzieło Kofflera mieści się w tradycji Zeitoper – idei związanej z eksploracją osadzonych w teraźniejszości aktualnych tematów, zawierającej rekwizyty i trendy codziennego życia. Podstawą utworu jest seria dwunastodźwiękowa, która spełnia rolę integrującą. Stanowi też aluzję do całościowej formy baletu, która obejmuje 12 scen. Koffler wykorzystuje quasi-kolażowy ich układ, mając na względzie odwołania do najróżniejszych tradycji gatunkowych: od czterogłosowego chorału, poprzez fugę po dawne i popularne tańce (tango, walc, marsz), a także jazzujące rytmy. Co najciekawsze, Koffler obmyślił całość niezwykle nowatorsko, jako – jak pisał Alfred Plohn – „połączenie formy baletu z oratorium przy pomocy środków filmu dźwiękowego”. W jego opisie czytamy ponadto, że:
w wykonaniu biorą udział dwa półchóry i dwa głosy solowe, ale nie bezpośrednio na scenie, na której występuje li tylko balet, lecz przez głośniki, a rolę tzw. ewangelisty (historicus) obejmują napisy, wyświetlane podobnie jak w filmie
(A. Plohn, Józef Koffler, „Chwila” 27 IV1931, s. 10).