Pierwsze trzy utwory mają budowę ABA, a ostatnia kompozycja cyklu zawiera elementy ronda, co pozwala opisać ją za pomocą schematu literowego ABACA. Dla każdego z utworów składających się na suitę zastosował Koffler odrębną serię dwunastodźwiękową, jednak budowa interwałowa każdej z nich wskazuje, że chciał osiągnąć pewną brzmieniową spójność faworyzując interwały sekund i tercji. Każda z serii pełni w suicie funkcję tematyczną, co oznacza pełną korelację składni seryjnej ze składnią muzyczną. Nieprzypadkowo, jak się wydaje, dwunastotonowy debiut Kofflera był suitą tańców – inspiracją do podjęcia metody Schönberga była wszak dla polskiego kompozytora m.in Klaviersuite op. 25 wiedeńskiego mistrza.