Utwór oparty jest na konwencjonalnych gestach fakturalnych (np. bas Albertiego) i klasycznych schematach architektonicznych. Pierwszą jego część (Allegro con spirito) stanowi jednorodna pod względem ekspresyjnym forma sonatowa z dwoma tematami. Części druga i trzecia to ronda – liryczne Adagio cantabile oraz błyskotliwe, pełne tanecznych rytmów i wyrazistych motywów Vivace. To ostatnie jest najbardziej rozbudowaną częścią utworu. Ponieważ w serię podstawową Sonatiny wkomponowane są dwie trzydźwiękowe komórki ułożone na kształt majorowych trójdźwięków, pojawia się w niej wiele współbrzmień quasi-trójdźwiękowych. W drugiej części kwintowe „kroki” dolnego głosu wywołują wręcz wrażenie stosunku dominantowo-tonicznego następujących po sobie współbrzmień. Pełna niezaprzeczalnego uroku, neoklasyczna z ducha całość wymownie świadczy o tym, że użycie techniki dwunastotonowej nie krępowało inwencji i twórczej wyobraźni Kofflera, zawsze będąc środkiem, a nie samym w sobie celem jego artystycznych działań.

Pierwszym i głównym wykonawcą Sonatiny był Leopold Münzer, który dał premierę utworu podczas swego recitalu w sali Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie w maju 1930 r. (Alfred Plohn, Leopold Muenzer, „Chwila”, 19 V 1930, s. 9). Następnie w repertuarze mieli ją też Edward Steuermann i nastoletni, wielce utalentowany pianista ze Lwowa Maciej Striks.