28 marca–5 kwietnia
Koffler wraz z innymi kompozytorami (m.in. Wasylem Barwińskim, Stanisławem Ludkiewiczem, Mykołą Kołessą, Tadeuszem Kassernem, Adamem Sołtysem) wyjeżdża ze Lwowa do Kijowa na Ogólnozwiązkowe Plenum Komitetu Organizacyjnego Związku Kompozytorów Radzieckich. Delegaci składają sprawozdania, biorą udział w koncertach i dyskusjach. Kijowska publiczność ma okazję po raz pierwszy zapoznać się z utworami Kofflera. Wykonana zostaje jego II Symfonia.
Regionalny Komitet Radiowy organizuje twórcze reportaże lwowskich artystów poświęcone rocznicy „wyzwolenia” (nastania władzy sowieckiej we Lwowie). Koffler opowiada radiosłuchaczom o wynikach swojej pracy w ciągu minionego roku.
Na wyjazdowym posiedzeniu Prezydium Związku Kompozytorów Radzieckich Ukrainy, które odbyło się we Lwowie pod przewodnictwem Borysa Latoszyńskiego, rozpatrzono wnioski o przyjęcie do Związku Kompozytorów Lwowa. Koffler zostaje przyjęty jednogłośnie.
12 października
W Teatrze Wielkim we Lwowie ma miejsce premiera baletu Don Kichot Ludwiga A. Minkusa w opracowaniu i rekonstrukcji Kofflera. Kompozytor dopisał do utworu epilog i dwa tańce, dzięki czemu widowisko stało się bardziej logiczne i przejrzyste.
Rozpoczyna się w Kijowie IV Dekada Muzyki Radzieckiej. Podczas tego wydarzenia prawdopodobnie wykonana zostaje m.in. IV Symfonia Kofflera. Borys Latoszyński występuje w obronie polskich kompozytorów – Tadeusza Kasserna i Józefa Kofflera – stosujących środki modernistyczne, nieprzystające do konwencji realizmu socjalistycznego.
„Советская музыка” (nr 12) informuje o wydaniu przez oficynę Мистецтво Suity bachowskiej Kofflera.
Na łamach pisma „Радянська музика” (nr 5) Koffler zmuszony jest dokonać publicznego obrachunku z przeszłością – podobnie jak wielu pozostałych wykładowców Lwowskiego Państwowego Konserwatorium:
Trudno było żyć i pracować w „przedwojennym Lwowie”, trudno było wszystkim muzykom, trudno było i mnie. Kultura muzyczna miasta podupadała coraz bardziej. Nie było stałego teatru operowego ani stałej orkiestry symfonicznej. Było tylko wielu bezrobotnych, głodujących muzyków. Konserwatorium znajdowało się w agonii. Warszawska Filharmonia i Polskie Radio ignorowały mnie jako kompozytora, toteż mogłem usłyszeć swoje utwory tylko daleko poza granicami byłej Polski. Nie powinno wiec dziwić, że dojrzewało we mnie postanowienie: porzucić wszystko i emigrować.
Lecz oto nadszedł niezapomniany wrzesień 1939 roku, przyszła Armia Czerwona – i wszystko się zmieniło. Otrzymałem możliwość życia i pracy jako człowiek wolny i szczęśliwy, otrzymałem możliwość realizacji twórczych planów, o czym przedtem nie mogłem nawet marzyć. [...] Moi koledzy i ja z zapałem pracujemy nad dziełami muzycznymi, nad pracami muzykologicznymi i badawczymi. Jesteśmy przekonani, że nasze wysiłki nie pójdą na marne, a ich rezultaty nie pozostaną na papierze zalegającym w szufladach biurek. Jesteśmy pewni, że nasza praca, nasza inicjatywa twórcza zawsze znajdą poparcie ze strony naszej partii i rządu, ze strony całego społeczeństwa radzieckiego, na korzyść którego pracujemy. Nasze dzieła są drukowane, wykonywane, omawiane i czytane, co dopomaga nam w artystycznej asymilacji i stymuluje naszą pracę twórczą.