i opiera się na zasadniczo akordowym akompaniamencie. Materiał muzyczny rozłozony jest w czterech sekcjach, z których pierwsze dwie ukazują kontrastujące ze sobą myśli, na kształt ekspozycji, po czym następuje quasi-przetworzenie oraz powrót do początkowych motywów w sekcji pełniącej rolę repryzy. Znacznie prostsza pod względem faktury i formy pieśń druga to rodzaj nastrojowej kołysanki napisanej do wiersza Ariettes oubliées Paula Verlaina. Pieśń ta opiera się na schemacie formalnym ABA’ i niejako „zastępuje” tu część taneczną cyklu sonatowego. Akompaniament w sekcjach skrajnych odwołuje się bezpośrednio do dźwiękowych wyobrażeń „kołysania” i opiera się na jednostajnej, opartej na triolach figurze. Koffler nawiązał tu do identycznej ostinatowej figury akompaniamentu z pieśni Oj, kołyszże się kołysz, zawartej w cyklu 40 polskich pieśni ludowych.

Na pewno jednak ich partytura trafiła pod koniec 1936 r. w ręce cenionej bośniackiej sopranistki Bahrija Nuri Hadžić, która wyraziła nią zainteresowanie. Wiemy o tym z listu Kofflera do Slavko Osterca z 16 grudnia tego roku. Jednak w roku następnym najsłynniejszą premierą, w której artystka wzięła udział była opera Lulu Albana Berga. W kontekście jej kariery na temat pieśni Kofflera nie ma dalszych informacji.