Uwertura radosna [Радіснa увертюрa] na orkiestrę op. 25 (ok. 1940)

Utwory orkiestrowe, Kompozycja opusowana

Rekopis: nieznany

Prawykonanie: Lwów, 15 stycznia 1941

Uznana dziś za zaginioną Uwertura op. 25 Kofflera

dedykowana było pierwszej rocznicy sowieckiego „wyzwolenia” Zachodniej Ukrainy, czyli 17 września 1939 r. (jak propagandowo nazywano zajęcie wschodnich terenów Polski przez armię sowiecką) i stanowiła utwór okolicznościowy.

Niewiele mamy na jej temat informacji.

Славна річниця, „Раднянська музика” 1940 nr 5, s. 4

W tekście Славна річниця [Wspaniała rocznica] („Раднянська музика” 1940 nr 5, s. 4) czytamy tylko, że utwory napisane z tej okazji przez Kofflera i innych lwowskich kompozytorów: „pokazują, że serca ich autorów biją zgodnie z sercami całego narodu radzieckiego, że są przepełnione poczuciem prawdziwego radzieckiego patriotyzmu, prawdziwej miłości do naszej pięknej, niezwyciężonej ojczyzny, do genialnego przywódcy narodów, wielkiego Stalina, którego imię jest symbolem szczęścia, wolności i zwycięstwa”, co w języku sowieckiej propagandy oznaczało uznanie dla utworu.

Ale na temat języka dźwiękowego kompozycji Kofflera istnieją sprzeczne opinie.

Krytyk muzyczny Anatoli Akwilew po koncercie w dniu 15 stycznia 1941 r. (Orkiestra Państwowej Filharmonii Lwowskiej pod dyrekcją I. Paina) pisał, iż Uwertura radosna zaświadcza o „formalnym tylko mistrzostwie. [...] Dużo w niej wyszukanych technicznie zwrotów, a mało serdeczności. Wieje od niej chłodem, scholastyką” (Концерт львівських композиторів [Koncert lwowskich kompozytorów], „Вiльна Украıнa” 19 I 1941, s. 6). Zofia Lissa z kolei w tekście do audycji radiowej (Wspomnienie o Józefie Kofflerze, pierwszym polskim dodekafoniście, maszynopis, 1963) sugeruje, że była ona efektem „gwałtownego skrętu w kierunku stylu neoromantycznego”. Maciej Gołąb wnioskuje jednak, że Uwertura – podobnie jak IV Symfonia op. 26 – pozostała w zakresie techniki dźwiękowej wierna modernistycznym aspiracjom Kofflera.