Adolf Hitler zostaje mianowany kanclerzem Niemiec (30 stycznia), co oznacza dojście partii nazistowskiej do władzy. Do marca Ustawa o pełnomocnictwach przyznaje Hitlerowi dyktatorskie uprawnienia, rozpoczynając erę Trzeciej Rzeszy i systematyczne prześladowania przeciwników politycznych oraz Żydów.
W Stryju, w domu przy ul. Potockiego 16, w wieku 56 lat umiera matka kompozytora, Regina. Zgon stwierdza dr Beglaiter. Przyczyną jest „nowotwór wątroby”.
Ignacy Neumark dyryguje wykonaniem Wariacji op. 9a na orkiestrę smyczkową Kofflera w amsterdamskiej Concertgebouw. Gra Concertgebouworkest.
Koffler ciężko choruje. Na łamach „Orkiestry” nr 7 czytamy:
Numer bieżący odbiega nieco od normalnego, brak w nim całego szeregu artykułów, normalnie się ukazujących. Powód leży w ciężkiej chorobie naszego Naczelnego Redaktora. Przepraszamy naszych P. T. Czytelników i tuszymy, iż następny numer wyjdzie już we formie normalnej.
We Lwowie, staraniem inż. Oswalda Wandela – współzałożyciela Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego – powstaje projekt powołania do życia lokalnego oddziału Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki mającego działać przy Polskim Towarzystwie Muzycznym. Zgodnie z projektem prezesem ma zostać hr. Leon Piniński, Koffler ma być członkiem komisji artystycznej i odczytowej.
Koffler udziela wywiadu lwowskiej „Awangardzie”. Czytamy w nim poniższą opinię:
Nie należy bynajmniej muzyczno-kulturalnego znaczenia tych wynalazków przeceniać, lecz również nie powinno się go nie doceniać. […] Już prawdopodobnie następna generacja ograniczy użycie płyty do zadań archiwalnych, pedagogicznych i zastępczych. Same zaś fabryki płyt będą musiały usilnie starać się o utrzymanie życia koncertowego na wysokim poziomie. Bo przecie zbyt mają tylko płyty wielkich i sławnych wykonawców, a ich sława i wziętość ustala się tylko w życiu muzycznym i koncertowym. Dziś fabryki płyt pasożytują jeszcze na ubiegłej epoce życia muzycznego, ale w przyszłości będą musiały tworzyć to życie muzyczne za wszelką cenę, bo inaczej zginą! […] Film niemy był popularyzatorem dobrej muzyki: orkiestry ilustrujące zaznajamiały szeroką publiczność z olbrzymimi dziedzinami literatury muzycznej, choć często tylko urywkowo, nie zawsze w wykonaniu i przeważnie ogrywając największe arcydzieła do przesytu. Natomiast film dźwiękowy w ogóle znaczenia muzycznego nie ma: ogranicza się do szmerów, pojedynczych efektów instrumentacyjnych, ma ambicje na oryginalne kompozycje, przeważnie artystycznie całkiem bezwartościowe, jest wspólnikiem przemysłu przebojowego. Jak dalece chwilowo reżyserzy filmowi nie mają żadnego stosunku do muzyki, ilustruje fakt, iż w dźwiękowcu wielkiego reżysera, bohater zachwyca się muzyką Beethovena, a orkiestra gra — Schuberta (notabene walce). Ale i tu kiedyś musi się zmienić wszystko na korzyść, lecz kto wie — kiedy.
W numerze 23/24 „Signale für die musikalische Welt” Alfred Plohn publikuje artykuł o twórczości Kofflera, w którym anonsuje m.in. takie utwory: 8 Małych utworów na fortepian (8 Kleine Klavierstücke), Koncert skrzypcowy składający się z toccaty, wariacji na temat polskiej pieśni ludowej i finału oraz Kwartet smyczkowy. Pisze też o pracy kompozytora nad drugą fortepianową Sonatiną.