Józef Koffler był absolwentem muzykologii Uniwersytetu Wiedeńskiego, gdzie zdobył wykształcenie m.in. pod kierunkiem Guido Adlera (który był też promotorem jego pracy doktorskiej), jednego z twórców tej dyscypliny i autora podziału muzykologii na historyczną i systematyczną. Dla Adlera oba działy były równie istotne (G. Adler, Umfang, Methode und Ziel der Musikwissenschaft, “Vierteljahrsschrift für Musikwissenschaft" z. I, 1885).

Koffler stosunkowo niewiele miejsca poświęcił w swych publikacjach muzyce dawnej (do końca XVIII w.). Na łamach „Muzyka Wojskowego” w rubryce Repetytorium z historii muzyki przedstawiał dzieje muzyki począwszy od starożytnej Grecji. Poza historią muzyki powszechnej poświęcił też tutaj miejsce na omówienie dziejów muzyki polskiej.

Koffler trafnie porównał przełom w muzyce dokonany około 1900 r. z przełomem w kręgu florenckim trzysta lat wcześniej (w związku z powstaniem dramma per musica). Dodawał jednak: „chociaż nie możemy impresjonizmowi przyznawać tego znaczenia ani absolutnego, ani rozwojowego co renesansowi” (Historia muzyki w zarysie, „Muzyk Wojskowy” 1928 nr 2, s. 7–8).

Ważnym wątkiem w pismach Kofflera była kwestia życia muzycznego II RP, którą przedstawiał głównie z perspektywy Lwowa. W 1934 r. stwierdził, że ruch muzyczny nigdy nie był w Polsce wyrazem ogólnej kultury społecznej. Cechował go charakter lokalny z nielicznymi miastami o tradycji muzycznej (mając na myśli m.in. Lwów).

Rolę szkolnictwa muzycznego Koffler postrzegał w dwóch kategoriach: 1) umuzykalnienia uczniów, 2) przygotowania do zawodu. W zakresie pierwszej kategorii pisał o wytworzeniu konsumentów („środowisko o wyższym stopniu kultury muzycznej”), w zakresie drugiej o wykształceniu producentów – twórców i odtwórców.