styczeń–luty
Na łamach „Muzyki” (nr 1–2) ukazuje się artykuł Kofflera Muzyka awangardowa z lotu ptaka, w którym autor daje sprawozdanie z obrad jury MTWM i wyciąga wnioski na temat aktualnego stanu najnowszej muzyki. Chwali twórców czechosłowackich, włoskich, dostrzega talent Osterca z Jugosławii i Paza z Argentyny. Partytury polskie ocenia jako dość „jednostronne” pisząc:
kompozytorzy nasi unikają problemów dźwiękowych, splotów polifonicznych; barwa jest dla nich ważniejsza od rysunku; więcej w tych dziełach artyzmu niż sztuki.
Partytury nadesłane przez sekcję sowiecką nazywa zaś „rozczarowaniem”.
Zarząd PTWM nosi się z zamiarem zorganizowania Festiwalu Muzyki Słowiańskiej w Warszawie. W liście do Háby (7 lutego) Koffler potwierdza, że podpisane przez nich porozumienie (Protokoll) zostało oficjalnie zaakceptowane przez polską sekcję Towarzystwa, ale on sam „nie ma upoważnienia do podejmowania dalszych kroków”.
Koffler nawiązuje korespondencję ze Slavko Ostercem. Kompozytorzy planują radiowe wykonania utworów polskich w Jugosławii (Radio Belgrad). Przesyłają sobie wzajemnie partytury.
„Der Wiener Tag” daje sprawozdanie z czwartego z serii koncertów „Österreichisches Studio” organizowanych w Wiedniu przez Ernsta Křeneka. Był to wieczór prezentujący pieśni ludowe w nowoczesnych aranżacjach. Koffler opracowuje z tej okazji kilka utworów wybranych ze zbioru 40 polskich pieśni ludowych na głos i fortepian. Wykonuje je Lola Urbach z akompaniamentem Ernsta Křeneka.
Koffler odpowiada na ankietę „Tęczy” pt. Nowa polska twórczość muzyczna (nr 4, s. 39) przedstawiając tezę, iż „wysoki poziom artystyczny jest zawsze zjawiskiem aspołecznym”. W ankiecie zamieszcza informację o ukończeniu Preludium i fugi na orkiestrę jako dar na sześćdziesiąte urodziny Arnolda Schönberga oraz o pracy nad sonatą fortepianową.
Koffler pisze do Osterca list z Sanatorium „Excelsior” w Iwoniczu Zdroju, uzdrowiska, którego walory odkryte i opisane zostały już w 1578 roku przez Wojciecha Oczko, nadwornego medyka Stefana Batorego. Przyznaje, że długo był chory i stawia pod znakiem zapytania swój przyjazd na festiwal MTMW.
Przyjeżdża do Pragi na festiwal MTMW prywatnie i na własny koszt. Prosi listownie Hábę o zorganizowanie mu taniego zakwaterowania i bezpłatnego wstępu na wszystkie imprezy.
W tym samym czasie w Pradze przebywaja także przedstawiciele polskiej sekcji Towarzystwa, ze Zbigniewem Drzewieckim i Romanem Palestrem na czele.
„Chwila” donosi o włamaniu do mieszkania Kofflera przy ul. Mochnackiego 29:
Po uprzednim wybiciu szyby w górnym okienku i wygięciu górnej części kraty, włamywacze dostali się do mieszkania między godziną 19 a 20 i zabrali srebrne nakrycie stołowe, biżuterię, jedną srebrną papierośnicę oraz garderobę męską i bieliznę o ogólnej wartości 2500 zł.
Ponieważ realizacja Protokołu podpisanego przez Hábę i Kofflera wymaga wprowadzenia pewnych zmian statutowych w całym MTMW, Koffler pracuje nad własnym projektem Statutu. 9 listopada pisze do Háby:
Znam poprzedni statut MTMW; jest on najbardziej niezręczny i nieforemny, jaki kiedykolwiek widziałem. Nikt nie naprawia butów, które są całkowicie zepsute [!] i nie nadają się do użytku; robi się nowe. Mam nadzieję, że przecenia Pan niebezpieczeństwo oporu ze strony sekcji; ale jeśli ma Pan rację, ufam, że ma Pan wystarczająco dużo energii, siły i ducha walki, aby poprowadzić sprawę do zwycięstwa, więc proszę o uważne przeczytanie statutu (mojego projektu) i napisanie do mnie o tym, co chciałby Pan zmienić.
Komentuje także propozycje poprawek, które zasugerował mu Hanns Eisler. I konkluduje: „Teraz, drogi Przyjacielu, do Pana należy decyzja, czy powinniśmy całkowicie zmienić organizację i przekształcić ją we wspaniałe narzędzie do propagowania nowej sztuki”.
W kolejnym liście do Háby (14 grudnia) argumentuje:
Drogi Przyjacielu, normalnie również jestem zwolennikiem „metody porównawczej” – ale tym razem musimy zboczyć z tej ścieżki. Po pierwsze, stary statut to żaden statut […]. Po drugie, moment psychologiczny w sekcjach jest teraz korzystny, wszędzie pojawiają się nowi i młodzi ludzie; zawsze opowiadają się za „nowymi rzeczami”. Po trzecie, taktycznie lepiej jest żądać więcej, aby móc osiągnąć maksimum zmian w starym statucie w przypadku ewentualnego oporu. […] Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że cała praca w Barcelonie będzie w Pańskich rękach, ponieważ nie będę miał ani paszportu, ani pieniędzy na podróż. Ale jestem pewien, że to się uda!
BBC nadaje transmisję dedykowanych Schönbergowi 15 Wariacji szeregu 12 tonów na orkiestrę smyczkową Kofflera, w wykonaniu the Boyd Neel Orchestra pod dyrekcją Neela.
Recenzent „The Musical Times” (1936 nr 1115) daleki jest jednak od zachwytu, stwierdzając:
Jest to żwawy esej, ale te jałowe ćwiczenia nie poruszają ani serca, ani nerwów.