We Lwowie przy ul. Akademickiej, w pobliżu Polskiego Towarzystwa Muzycznego powstaje pierwszy nowoczesny gmach biurowy (liczący 7 pięter), tzw. gmach nowego Sprechera zaprojektowany przez Ferdynanda Kasslera.
Wchodzi w skład Komisji Artystycznej Żydowskiego Chóru Akademickiego reaktywowanego we Lwowie. Zasiadają w niej także m.in. dr Artur Hermelin, dr Seweryn Barbag, Jerzy Izydor Freiheiter i Alfred Plohn.
Pisze list do Bronisławy Wójcikówny, która pełni funkcję sekretarza Polskiego Towarzystwa Muzykologicznego. Przyznaje w nim, że nie zajmuje się pracą naukowo-badawczą, lecz całkowicie skoncentrowany jest na działalności kompozytorskiej.
W „Gazecie Porannej” ukazuje się ogłoszenie następującej treści:
Dr Józef Koffler prof. Konserwatorium P. T. M. przeprowadził się na ul. Dąbczańskiej boczna Ossolińskich 7 drzwi 11.
We Lwowie w kamienicy przy ul. Sykstuskiej 31 odbywa się ślub Józefa i Róży Roth (ur. 14 sierpnia 1904 r. w Żurawnie), córki lekarza ogólnego dr Salomona Rotha (ur. 1870) i Marii Goldstein. Akt małżeństwa podpisuje rabin dr Lewi Freund, a świadkami są Leopold Münzer i Józef Kurnak.
Rodzina Rothów przeniosła się po I wojnie światowej z Żurawna do Stryja i zamieszkała przy ul. Potockiego 11, niedaleko Kofflerów i Schönfeldów, gdzie Salomon prowadził praktykę lekarską. Józef i Róża byli zatem sąsiadami.
Odbywa się Walne Zgromadzenie Żydowskiego Chóru Akademickiego we Lwowie. W wyniku wyborów władz tego towarzystwa na rok 1929/1930 Koffler zostaje jego prezesem, a Steinbach i Freiheiter wiceprezesami.
Koffler posyła do Schönberga partyturę swojego nowego dzieła (niewskazanego z tytułu) oraz list następującej treści:
Szanowny Mistrzu!
Pozwalam sobie przedłożyć Panu nowy utwór w technice 12-tonowej i pokornie proszę o poinformowanie mnie o swojej ocenie bez zastrzeżeń. Mam niejasne przeczucie, że uraziłem Pana moim ostatnim listem. Trudno jest mi wyrażać subiektywne kwestie; proszę o wybaczenie, jeśli w jakikolwiek sposób Pana uraziłem: z pewnością stało się to bez mojej woli i wiedzy. Zapewniam Pana, że jest Pan jedyną osobą na świecie, do której mam bezgraniczne zaufanie i w której kunszt i człowieczeństwo mocno wierzę! Pozostaję w najgłębszej czci.
Z poważaniem, J[ózef] Koffler.
W liście do Adolfa Chybińskiego zapowiada chęć przygotowania dla „Kwartalnika Muzycznego” artykułu „o reformie pisowni nutowej i zastosowaniu do 12-tonowej techniki”.