„Kwartalnik Muzyczny: organ Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki poświęcony teorii, historii i etnografii muzyki” – był drugą odsłoną czasopisma założonego w 1911 roku przez Henryka Opieńskiego.

Powstał z inicjatywy działaczy warszawskiego Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki, którzy do prowadzenia pisma zaprosili kierownika jednej z dwóch ówczesnych katedr muzykologicznych w Polsce – Adolfa Chybińskiego ze Lwowa.

Kwartalnik drukowała drukarnia Wł. Łazarskiego w Warszawie mieszcząca się przy ul. Złotej nr 7/9.

Pierwszy numer tego miesięcznika założonego i redagowanego przez Mateusza Glińskiego ukazał się w 1924 roku. Celem pisma było, jak czytamy w prospekcie (1924): 

dążenie do złączenia wszystkich zdrowych prądów naszego życia muzycznego pod hasłem kultury i postępu. Nie nalezy ono do żadnego obozu, do żadnej partii czy koterii. Zainteresowanie nowoczesnymi prądami muzycznymi łączy z pietyzmem dla przeszłości i szacunkiem dla każdego poważnego wysiłku artystycznego, wypływającego ze szczerego umiłowania sztuki; dążenie do zbliżenia życia muzycznego Polski z ruchem artystycznym Europy łączy z żywą troską o rozwój polskiej sztuki narodowej i o zachowanie w całej czystości jej samoistnych pierwiastków etnograficznych. 

Druk powierzono Drukarni Krajowej w Warszawie przy ul. Chłodnej 44.

W rubryce pod takim tytułem (potem został zmieniony na Muzyka) na łamach tygodnika  „Antena”, w latach 1935–1936, ukazała się seria napisanych przez Kofflera recenzji programów radiowych.

Były to cykliczne „sprawozdania muzyczne” z doświadczeń kompozytora jako radiosłuchacza. Zawierały wiele ciekawych opinii i refleksji. Naprzemiennie z Kofflerem, analogiczne sprawozdania publikowali w tym okresie także Zdzisław Jachimecki, Tadeusz Szeligowski i Witold Noskowski.