Założony przez Józefa Kofflera w 1930 roku  „miesięcznik poświęcony krzewieniu kultury muzycznej wśród orkiestr i towarzystw muzycznych w Polsce”. Redakcja mieściła się w Przemyślu przy ul. Smolki 11. Pismo drukowano w drukarni Jana Łazora w Przemyślu.

W 1931 roku Ministerstwo Spraw Wojskowych (Departament Piechoty) rozesłało Okólnik, w którym zachęcało do nabywania i prenumeraty pisma przez orkiestry wojskowe i poszczególnych orkiestrantów. Doceniono je za „wysoki, a zarazem popularny poziom, bogactwo treści i współpracownictwo pierwszorzędnych muzyków".

Jest to systematyczny, podręcznikowy wykład teorii muzyki, ilustrowany przykładami nutowymi. Koffler rozpoczyna od wprowadzenia w cele i zadania teorii muzyki (I). Następnie omawia alfabet muzyczny (II) i system solmizacji (III). Sekcje IV–V poświęcone są pisowni nutowej, a VI–VII znakom chromatycznym. W kolejnych omawia wartości rytmiczne (IX–X), interwały (XI), strój pitagorejski, naturalny i temperowany (XII–XIII). Kolejne sekcje Koffler poświęca triadzie harmonicznej (XIV–XV), akordom i ich funkcjom (XVI) oraz kadencjom (XVII). W dalszych omawia tryby durowy i mollowy (XVIII–XXI), zagadnienia tempa i dynamiki (XXII–XXIII), a wykład wieńczy rozważaniami o metryce i rytmice (XXIV).

Ten kurs harmonii przedstawia kompleksowe podstawy harmonii funkcyjnej. Materiał rozpoczyna się od fundamentalnych pojęć (trójdźwięki durowe i mollowe, funkcje harmoniczne T-S-D) i stopniowo przechodzi do bardziej zaawansowanych zagadnień, takich jak przewroty akordów, akordy septymowe i nonowe, różne rodzaje kadencji, systemy tonalne oraz techniki modulacji. Autor szczególną uwagę poświęca prawidłowemu łączeniu akordów i prowadzeniu głosów, podając liczne przykłady muzyczne i zalecając konkretne ćwiczenia praktyczne. Kurs łączy teorię z praktyką, wymagając od uczniów zarówno pisemnego opracowania zadań, jak i ćwiczeń na instrumencie. Stanowi on wartościowe świadectwo dydaktyki muzycznej w polskiej tradycji pedagogicznej pierwszej połowy XX wieku.

Jest to systematyczny wykład instrumentoznawstwa i sztuki instrumentacji. Wczesne teksty (1931–1932) mają charakter przewodnika po instrumentach orkiestrowych – Koffler  opisuje kolejno instrumenty dęte drewniane, blaszane, perkusyjne oraz smyczkowe, analizując ich budowę, skale, barwę dźwięku w różnych rejestrach oraz techniki wykonawcze. Szczególną uwagę poświęca specjalnym technikom gry, takim jak flażolety i pizzicato na smyczkach, tony kryte na instrumentach dętych czy różne rodzaje uderzeń na instrumentach perkusyjnych. W późniejszych artykułach (od 1936) Koffler przechodzi od opisu pojedynczych instrumentów do praktycznego zastosowania wiedzy instrumentacyjnej – analizuje unisona orkiestrowe, kontrasty brzmieniowe oraz przykłady z dzieł Mozarta, Haydna, Beethovena i innych kompozytorów.