Jest to swoisty przewodnik po strukturach muzycznych, który w systematyczny sposób wprowadza czytelnika w tajniki kompozycji. Koffler rozpoczyna od omówienia podstawowych „drobnoustrojów” muzycznych (motywów, fraz), by przejść do bardziej złożonych zagadnień formalnych. Omawia techniki układu – homofoniczną i polifoniczną (z uwzględnieniem kontrapunktu i różnych rodzajów imitacji), wyjaśnia zasady kształtowania form pieśniowych (małych i wielkich), formy wariacyjne, formę sonatową oraz formy cykliczne. Koffler podkreśla, że poznanie form muzycznych nie tylko pomaga w analizie technicznej utworów, ale przede wszystkim prowadzi do głębszego i bardziej świadomego słuchania muzyki.

Jest to chronologiczny przegląd dziejów muzyki europejskiej od starożytności po początek XX wieku. Rozpoczynając od muzyki kultur starożytnych, ze szczególnym uwzględnieniem Grecji, Koffler omawia następnie rozwój chorału gregoriańskiego, narodziny wielogłosowości i jej ewolucję w średniowieczu. Dalej opisuje renesansowe szkoły polifoniczne, powstanie opery i jej rozwój w różnych krajach europejskich. Omawia także barokowe formy instrumentalne, twórczość Bacha i Händla, klasycyzm wiedeński oraz złożony świat romantyzmu z jego czołowymi przedstawicielami i narodowymi szkołami kompozytorskimi. Repetytorium uwzględnia rozwój muzyki polskiej przez wieki, ze szczególnym naciskiem na XIX i początek XX wieku. Końcowe rozdziały poświęcone są przełomowi wieków i początkom muzyki współczesnej (Mahler, Strauss, Debussy, Schönberg, Strawiński). Materiał stanowi kompendium wiedzy o ewolucji form, technik i stylów muzycznych.

W redagowanej przez Kofflera „Orkiestrze” istniała rubryka pn. Ruch muzyczny w kraju, którą wypełniały krótkie relacje na temat życia muzycznego we wszystkich większych polskich miastach.

Sam Koffler był często (zwłaszcza w latach 1931–1934) autorem notek na temat wydarzeń muzycznych we Lwowie. Interesowały go zarówno kwestie organizacyjne, jak i społeczno-kulturowe, a także repertuar i poziom wykonawstwa muzycznego.