Periodyk poświęcony muzyce w szeregach Wojska Polskiego. Początkowo ukazywał się co dwa tygodnie, a później raz w miesiącu.

Czasopismo cieszyło się oficjalnym poparciem Ministerstwa Spraw Wojskowych, wyrażonym w piśmie z 4 sierpnia 1926 roku. Redakcja mieściła się w Grudziądzu, przy ulicy Tuszewska Grobla 18 m. 1. Pismo drukowano w Zakładach Graficznych Wiktora Kulerskiego w Grudziądzu-Tuszewie.

Oprócz samego pisma, redakcja publikowała również materiały pomocnicze dla orkiestr wojskowych, takie jak książeczki marszowe i papier nutowy.

Seria stanowi kompleksowe omówienie zagadnień teoretycznych i praktycznych związanych z muzyką, począwszy od podstaw percepcji muzycznej w artykule Jak się słyszy muzykę?, poprzez analizę elementarnych składników muzyki w tekście Ton i co z niego powstać może, aż po szczegółowe omówienie technik kompozytorskich w Sposobach opracowania melodii. Autor zajmuje się również formami muzycznymi, a także porusza kwestie ekspresji muzycznej i nastroju w utworach. Koffler ilustruje swoje wywody licznymi przykładami nutowymi i odwołaniami do twórczości znanych kompozytorów, szczególnie Bacha, Beethovena i Mozarta. 

Jest to systematyczny wykład na temat dziejów muzyki europejskiej od wczesnego śrdeniowiecza po modernizm, Tekst koncentruje się na ewolucji form muzycznych (np. madrygał, sonata, symfonia), rozwoju technicznym instrumentów (szczególnie fortepianu, lutni i organów), oraz przemianach stylów kompozytorskich (kluczowe postacji, to J. S. Bach, G. F. Händel, Ludwig van Beethoven, Richard Wagner, Gustaw Mahler). W ujęciu Kofflera historia muzyki jawi się jako logiczny proces rozwojowy, w którym każda innowacja wyrastała z wcześniejszych osiągnięć i przygotowywała grunt pod przyszłe przemiany.

Jest to syntetyczny wykład dziejów muzyki europejskiej, począwszy od teorii muzyki antycznej Grecji przez rozwój muzyki średniowiecznej po wczesny barok. Koffler śledzi genezę i przemiany technik kompozytorskich od wczesnej polifonii poprzez techniki imitacyjne ars antiqua i ars nova po szczytowe osiągnięcia szkół niderlandzkich (1450-1560). Szczegółowo analizuje dokonania szkoły weneckiej z Monteverdim oraz szkoły neapolitańskiej, po czym przedstawia rozwój stylów narodowych opery w twórczości Lully'ego i Purcella. W części poświęconej muzyce XVI wieku omawia przemiany stylistyczne związane z ideami humanizmu oraz ukazuje związki muzyki polskiej z techniką kompozytorską szkoły niderlandzkiej.

Wykład poświęcony jest ewolucji instrumentacji muzycznej, ukazanej przez pryzmat zmian stylowych w trzech kluczowych okresach: przedklasycznym, klasycznym i romantycznym. Koffler definiuje instrumentację jako sztukę wykorzystania barw dźwiękowych instrumentów orkiestralnych do wyrażenia muzyki orkiestralnie konceptualizowanej. Dowodzi stopniowej emancypacji barwy dźwiękowej – od podporządkowanego elementu struktury muzycznej do autonomicznego nośnika wyrazu artystycznego. Szczególny nacisk kładzie na ewolucję instrumentów dętych, które stopniowo zyskują coraz większą samodzielność i znaczenie w orkiestrze.

Seria poświęcona omówieniu ozdobników muzycznych. Autor przedstawia systematyczny wykład na temat różnych rodzajów ornamentacji w muzyce, dzieląc je na trzy główne kategorie: ozdobniki wyprzedzające, następujące i wypełniające. W artykułach szczegółowo omawiane są takie elementy jak tryle z toczkiem wstępnym, różne rodzaje przednutek, dwuzwrotniki, mordenty oraz arpedżio i tremolo. Tekst zawiera liczne przykłady nutowe ilustrujące prawidłowe wykonanie poszczególnych ozdobników, a także omawia różnice w ich notacji i interpretacji w muzyce dawnej i nowszej. Autor odwołuje się do praktyki wykonawczej znanych kompozytorów, takich jak Bach, Mozart, Beethoven czy Händel, pokazując jak zmieniało się stosowanie i zapis ozdobników na przestrzeni czasu.