We Lwowie przy ul. Akademickiej, w pobliżu Polskiego Towarzystwa Muzycznego powstaje pierwszy nowoczesny gmach biurowy (liczący 7 pięter), tzw. gmach nowego Sprechera zaprojektowany przez Ferdynanda Kasslera.
28 lutego
Powstaje oddział lwowski Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. Do Zarządu wybrani zostają Adolf Chybiński jako prezes honorowy, Adam Sołtys – jako prezes, Stefania Łobaczewska – wiceprezes, Zofia Lissa – skarbnik. Członkami Zarządu zostają, obok Kofflera, Seweryn Barbag, Leopold Münzer i Zofia Kozłowska. Oddział prowadzi aktywną działalność do 1933 roku.
3 stycznia
Pisze list do Albana Berga następującej treści:
Szanowny Panie!
Jednocześnie przesyłam egzemplarz moich 15 Wariacji, dedykowanych Arnoldowi Schönbergowi. W związku z tym utworem otrzymałem od Schönberga list, który zaliczam do najpiękniejszych doświadczeń mojego życia. Przesyłam ten utwór, ponieważ Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej przekazało go wraz z moim Triem smyczkowym (wydanym w Universal Edition) do międzynarodowego jury w Londynie. Czynię to, nie wywierając na Pana – jako członka jury – żadnego wpływu, ale chciałbym, aby zapoznał się Pan z moimi utworami w spokoju – nie w zgiełku ostatniego posiedzenia. Prosząc o wybaczenie niedogodności pozwalam sobie jedynie przesłać najserdeczniejsze pozdrowienia. Z wyrazami najwyższego szacunku, Koffler
marzec
Koffler zostaje powołany do jury Państwowej Nagrody Muzycznej za rok 1931 (obok Karola Szymanowskiego, Stanisława Wiechowicza, Stanisława Niewiadomskiego, Jana Głowackiego, Mateusza Glińskiego, Tadeusza Joteyki). Po obradach w Warszawie decyzją jury nagrodę otrzymuje Jan Maklakiewicz.
Adolf Hitler zostaje mianowany kanclerzem Niemiec (30 stycznia), co oznacza dojście partii nazistowskiej do władzy. Do marca Ustawa o pełnomocnictwach przyznaje Hitlerowi dyktatorskie uprawnienia, rozpoczynając erę Trzeciej Rzeszy i systematyczne prześladowania przeciwników politycznych oraz Żydów.
Z okazji sześćdziesiątej rocznicy urodzin Arnolda Schönberga Koffler przesyła do przygotowywanej przez jego uczniów i przyjaciół księgi pamiątkowej artykuł pt. Drei Begegnungen [Trzy spotkania]. Czytamy w nim:
Mam tylko jedno wielkie pragnienie – raz jeszcze spotkać Mistrza, tym razem we własnej osobie.
styczeń–luty
Na łamach „Muzyki” (nr 1–2) ukazuje się artykuł Kofflera Muzyka awangardowa z lotu ptaka, w którym autor daje sprawozdanie z obrad jury MTWM i wyciąga wnioski na temat aktualnego stanu najnowszej muzyki. Chwali twórców czechosłowackich, włoskich, dostrzega talent Osterca z Jugosławii i Paza z Argentyny. Partytury polskie ocenia jako dość „jednostronne” pisząc:
kompozytorzy nasi unikają problemów dźwiękowych, splotów polifonicznych; barwa jest dla nich ważniejsza od rysunku; więcej w tych dziełach artyzmu niż sztuki.
Partytury nadesłane przez sekcję sowiecką nazywa zaś „rozczarowaniem”.
Zarząd PTWM nosi się z zamiarem zorganizowania Festiwalu Muzyki Słowiańskiej w Warszawie. W liście do Háby (7 lutego) Koffler potwierdza, że podpisane przez nich porozumienie (Protokoll) zostało oficjalnie zaakceptowane przez polską sekcję Towarzystwa, ale on sam „nie ma upoważnienia do podejmowania dalszych kroków”.
styczeń
Po niespodziewanej śmierci Albana Berga Koffler pisze w nekrologu opublikowanym na łamach „Orkiestry” (nr 1):
Świat muzyczny opłakuje w nim przedwcześnie zgasły talent twórczy, który w dalszym rozwoju byłby muzykę współczesną poprowadził nowymi torami. Straciłem wielkiego, szlachetnego i uczynnego przyjaciela.
styczeń
W „Echu” ukazuje się niepodpisany artykuł Kofflera pt. Ormuz i Szarmuz. Autor zwraca w nim uwagę nieścisłości i nierzetelności wychwycone podczas lektury 5. zeszytu warszawskiego pisma „Muzyka Polska”.
24 stycznia
Koffler wraz z żoną i synem przyjmują chrzest w obrządku rzymskokatolickim w kościele parafialnym św. Mikołaja we Lwowie. Sakramentu udziela ks. dr Stanisław Narajewski, em. profesor UJK. Świadkami są Zofia i Wojciech Gołuchowscy. W księgi parafii wpisano również małżeństwo Kofflerów z datą zawarcia ślubu w wyznaniu mojżeszowym. Synowi Kofflerów nadano imiona Joannes Albanus Reginaldus.
W Lipsku ukazuje się książka Juliusa Bahle pt. Eingebung und Tat im musikalischen Schaffen: ein Beitrag zur Psychologie der Entwicklungs- und Schaffengesetze schöpferischer Menschen.
Ten wybitny uczony, autor fundamentalnych badań nad twórczym procesem muzycznym, cytuje w niej wypowiedzi Kofflera:
Zawsze łączę linie melodyczne – we własnych i cudzych utworach – z uczuciem fizycznego ruchu. Zalążkiem mojej pierwszej Symfonii op. 11 jest część wolna. Przyszła mi do głowy dość wyraźnie podczas wchodzenia po schodach i stanowi (!) dla mnie ekspresję ciężkiego, silnie powstrzymywanego, ale jednocześnie mocnego ruchu w górę.
28 marca–5 kwietnia
Koffler wraz z innymi kompozytorami (m.in. Wasylem Barwińskim, Stanisławem Ludkiewiczem, Mykołą Kołessą, Tadeuszem Kassernem, Adamem Sołtysem) wyjeżdża ze Lwowa do Kijowa na Ogólnozwiązkowe Plenum Komitetu Organizacyjnego Związku Kompozytorów Radzieckich. Delegaci składają sprawozdania, biorą udział w koncertach i dyskusjach. Kijowska publiczność ma okazję po raz pierwszy zapoznać się z utworami Kofflera. Wykonana zostaje jego II Symfonia.
15 stycznia
Zostaje wykonana Uwertura radosna Kofflera, napisana dla uczczenia rocznicy wydarzeń 17 września 1939 r., a także wariacje pt. Händeliana. Orkiestrą Państwowej Filharmonii Lwowskiej dyryguje Izaak Pain.
Informacje o dalszych losach Kofflera i jego rodziny nie są jednoznaczne. Maciej Gołąb podaje pięć różnych hipotez na temat śmierci kompozytora, o różnym stopniu prawdopodobieństwa, lecz żadnej z nich nie udało się w pełni potwierdzić z powodu braku bezpośrednich źródeł. Najbardziej prawdopodobną wydaje się poniższa:
